Dagelijks hoort klinisch psycholoog Leslie Hodge wel iemand vertellen dat ie zich niet gewaardeerd voelt. Niet door de familie, en al zeker niet op het werk. Ze houdt een pleidooi voor meer appreciatie.
Mijn baas waardeert me niet. Hij komt me enkel wijzen op een fout. Nooit komt hij langs om me te complimenteren. Dat ik hard werk en mezelf soms in bochten wring om iets te doen slagen lijkt vanzelfsprekend. Ook bij mijn familie ervaar ik dat gevoel. De post uit de bus halen als ze op reis zijn, de hond uitlaten, … ik doe het allemaal en ik vind het oké. Maar is een dankjewel of enige vorm van appreciatie zo veel gevraagd?